Σε μία περίοδο που η Ελλάδα έχει λοιδορηθεί όσο καμία χώρα φιγουράροντας σε ευρωπαϊκά πρωτοσέλιδα ως μπατακτσού, τεμπέλα και ανίκανη, ποιός θα μπορούσε άραγε να αποκαταστήσει τη φήμη της που με τόσο «κόπο» γκρεμίστηκε και να πει την αληθινή της ιστορία; Υπάρχει κάποιος, λέει η εμπνεύστρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του «Φεστιβάλ Διαρκείας Ελληνικού Θεατρικού Έργου του 21ου Αιώνα» Λεία Βιτάλη στο tvxs.gr!
Ο πολιτισμός επικοινωνεί την πραγματική Ελλάδα
Ποιός είναι αυτός; «Ο πολιτισμός μας… και ιδιαίτερα το θέατρο που μπορεί να γίνει ο καλύτερος πρεσβευτής για να επικοινωνήσουμε τους προβληματισμούς, τις ικανότητες κι εν τέλει την την πραγματικότητα μίας χώρας που μπορεί να βιώνει οικονομική κρίση, αλλά όχι πολιτισμική», θα πει.
«Πρέπει να πάψει η Ελλάδα να είναι για τους ξένους μόνο η αρχαιότητα, το ουζάκι, το συρτάκι, το ζιγκολίκι, η ανευθυνότητα. Σκεφτείτε ότι πολλές χώρες της Ανατολής τις γνωρίσαμε και τις συμπαθήσαμε από τα βιβλία των συγγραφέων τους, τα κινηματογραφικά τους έργα, τα θεατρικά τους. Μ’ ένα καλό ελληνικό έργο να ταξιδεύει στον κόσμο είναι σα να ταξιδεύει η ελληνική ψυχή», σημειώνει η γνωστή Κυρία του Θεάτρου.
Λεφτά δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχουν ταλέντα
Η ίδια συνασπίζει τους Έλληνες συγγραφείς στο «Φεστιβάλ Διαρκείας Ελληνικού Θεατρικού Έργου του 21ου Αιώνα», και κάνει βήματα προς την κατεύθυνση αυτή. Μπορεί λεφτά να μην υπάρχουν, αλλά δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τα μυαλά και τα ταλέντα που υπάρχουν και περισσεύουν, σε μία χώρα που δεν έχει μάθει να τα αναδεικνύει.
Στην Ελλάδα που εισάγει σχεδόν τα πάντα, ο κανόνας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός και για τον πολιτισμό. Το αυταπόδεικτο «θεώρημα» του Κάρολου Κουν ότι αν δεν υπάρχει ελληνικό έργο δεν υπάρχει και ελληνικό θέατρο, όμως, δεν βγήκε ποτέ από το μυαλό της κας Βιτάλη. Σε μια ευτυχή συγκυρία, η βραβευμένη θεατρική συγγραφέας έχοντας συλλάβει την ιδέα ενός Φεστιβάλ που θα αναδεικνύει Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, συναντήθηκε με το θέατρο «Αγγέλων Βήμα» που επιθυμούσε να πειραματιστεί και να στηρίξει την εγχώρια θεατρική δημιουργία.
Η ιδέα προέκυψε βιωματικά, καθώς τα παθήματα της ζωής, γίνονται και τα μεγαλύτερα μαθήματα. «Το 1994 είχα βραβευτεί με το Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου για Νέους Συγγραφείς για το έργο μου “Ροστμπίφ”. Τότε με έκπληξη διαπίστωσα ότι το βραβείο αυτό ήταν απλώς ένα χαρτί και κάποια χρήματα με τα οποία μπορούσα να καλύψω μια πρακτική ανάγκη μου. Όμως το έργο μου δεν είχε γραφτεί για αγοράσω ένα συνολάκι. Το έργο μου ήθελε να ανέβει στη σκηνή. Και αυτό δεν μου το εξασφάλιζε το υπουργείο Πολιτισμού που διοργάνωνε τον διαγωνισμό. Ήταν λοιπόν δώρον άδωρον», θυμάται η κα Βιτάλη. «Τα θεατρικά έργα, όπως σίγουρα θα ξέρετε, δεν γράφονται για να μένουν στο συρτάρι, ούτε για να διαβάζονται σε φιλικές συγκεντρώσεις. Τα έργα γράφονται για να επικοινωνούν με το κοινό. Και αυτό γίνεται μόνο με μια ολοκληρωμένη παράσταση μπροστά σε αληθινούς θεατές», τονίζει η συγγραφέας , που από τότε έχει τιμηθεί με ακόμη περισσότερα βραβεία -ελληνικά και διεθνή- για μυθιστορήματά και θεατρικά της έργα.
«Τότε λοιπόν ήταν η πρώτη φορά που ανακάλυψα ότι δεν υπάρχει θεατρική ούτε γενικότερα πολιτιστική πολιτική στην Ελλάδα. Ο πολιτισμός είναι το “νόθο” παιδί των καλλιτεχνών. Και μόνοι μας προσπαθούμε να το “αναστήσουμε”. Κάλεσα λοιπόν τους βραβευμένους συγγραφείς και τους πρότεινα να επιχειρήσουμε μια ομαδική επίσκεψη στο Υπουργείο. Κάποιοι ήταν ήδη αρνητικοί για το αποτέλεσμα. Εγώ επειδή είμαι απροσάρμοστη το επιχείρησα εξ ονόματος όλων. Φυσικά είχαν δίκιο οι άλλοι. Αλλά κάποιος απ’ όλους πρέπει να είναι ουτοπικός για να προχωρούμε», θα πει χαριτολογώντας.
