Παγκόσμια ημέρα θεάτρου.

O εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1961. Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου με δράσεις και εκδηλώσεις από τα εθνικά τμήματα του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου που υπάγεται στην UNESCO.Η χώρα μας κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου καθώς έχει καταγραφεί ως η χώρα στην οποία αυτό γεννήθηκε. Τα αρχαία θέατρα, που βρίσκονται  σχεδόν σε κάθε πόλη της χώρας, εκτός από αξιοθέατα συνεχίζουν να είναι λειτουργικά φιλοξενώντας σημαντικές παραστάσεις και χιλιάδες θεατές.Ωστόσο, τα υπαίθρια αρχαία θέατρα σταμάτησαν να χτίζονται με την επικράτηση του χριστιανισμού ενώ τα διάφορα  λαϊκά θέματα συνέχισαν να παρουσιάζονται στην ύπαιθρο. Στην Ελλάδα δε δημιουργήθηκε ποτέ κάποια παράδοση στην κατασκευή κλειστών- χειμερινών θεάτρων όπως έγινε στην Δυτική Ευρώπη. Τα πρώτα χειμερινά θέατρα στον ελληνικό χώρο δημιουργήθηκαν στα Επτάνησα τον 18^ο με εμφανείς και εύλογες τις επιρροές από την Ιταλία που ήταν άλλωστε πρωτοπόρος στην θεατρική αρχιτεκτονική. Μετά την απελευθέρωση οι ηγετικές τάξεις του νεοσύστατου ελληνικού κράτους επεδίωξαν την ανέγερση θεάτρων στις πόλεις τους και ως σύμβολο και της ανάδειξης μιας νέας αστικής τάξης.Ο πολυπράγμων αρχιτέκτονας ErnstZiller, εκτός από το Βασιλικό Θέατρο, ανέλαβε τον σχεδιασμό του Δημοτικού Θεάτρου Απόλλων στην Πάτρα και του Δημοτικού Θεάτρου στην Αθήνα. Τα έργα του έχουν ιταλικές αλλά και κεντροευρωπαϊκές αρχιτεκτονικές επιρροές.Το Θέατρο Απόλλων, στην πλατεία Αγ. Γεωργίου στην Πάτρα θεμελιώθηκε το 1871 ενώ η πρώτη παράσταση ανέβηκε στις 10 Οκτωβρίου 1872. Στα χρόνια της λειτουργίας του φιλοξένησε διεθνείς και ελληνικούς θιάσους. Σήμερα, στεγάζει τις θεατρικές παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και άλλες θεατρικές και μουσικές εκδηλώσεις.Λίγο προγενέστερο είναι το «συνονόματο» Δημοτικό Θέατρο Απόλλων στην Ερμούπολη της Σύρου. Έργο του ιταλού αρχιτέκτονα PietroSimpo, εγκαινιάστηκε με λαμπρότητα το 1864. Η ακμή της πόλης αντανακλάται στη λειτουργία του Θεάτρου που φιλοξένησε σπουδαίες παραστάσεις και αποτέλεσε το επίκεντρο της αστικής ζωής της Ερμούπολης.  Στη διάρκεια του Β Παγκόσμιου Πολέμου υπέστη σημαντικές καταστροφές που οδήγησαν στην παραμέληση του και σε αποτυχημένες προσπάθειες ανακαίνισης. Τελικά, το 1991 ξεκίνησαν συστηματικές προσπάθειες αποκατάστασης που ολοκληρώθηκαν το 2000. Έκτοτε, στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων πραγματοποιούνται φεστιβαλικές εκδηλώσεις ενώ λειτουργεί και ο μουσειακός «Χώρος Αναμνήσεων».Toγνωστότερο ίσως Δημοτικό Θέατρο είναι αυτό του Πειραιά. Η κατασκευή του Θεάτρου ξεκίνησε το 1884 σε σχέδια του Ιωάννη Λαζαρίμου και εγκαινιάστηκε το 1895 και αμέσως έγινε σύμβολο της πόλης και σημείο αναφοράς της ανερχόμενης μεγαλοαστικής τάξης του Πειραιά. Στη σκηνή του έπαιξαν  τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου: Ροντήρης, Βεάκης, Παξινού, Κατράκης, Τραϊφόρος, ο Γκίκας Μπινιάρης, ο Δημήτρης Χορν κ.ά. Στους χώρους του φιλοξενήθηκαν κατά καιρούς διάφορες υπηρεσίες του Δήμου Πειραιά.  Οι σεισμό του 1981 και 1999 προκάλεσαν σοβαρές φθορές και μοιραία το θέατρο υπολειτουργούσε. Η ανακαίνιση που ξεκίνησε το 2006 και ολοκληρώθηκε το 2013 ανέδειξε την αρχιτεκτονική του και έδωσε νέα πνοή στο θέατρο.Ένα ακόμα θέατρο των αρχών του 20^ου αιώνα είναι το Μαλλιαροπούλειο Δημοτικό Θέατρο Τρίπολης το οποίο εγκαινιάστηκε το 1910. Το θέατρο κατασκευάστηκε  χάρη στην αρωγή του Ιωάννη Μαλλιαρόπουλου ο οποίος ήταν γιατρός, πολιτικός αλλά και φιλότεχνος.  Τα σχέδια ήταν του αρχιτέκτονα Ανδρέα Μεταξά ενώ χρησιμοποιήθηκαν οι καλύτεροι τεχνίτες για την ολοκλήρωση του θεάτρου. Στα χρόνια που ακολούθησαν το Μαλλιαροπούλειο αναδείχθηκε σε άξονα της πολιτιστικής ζωής όχι μόνο της Τρίπολης αλλά ολόκληρης της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια της κατοχής υπέστη σοβαρές καταστροφές. Ωστόσο ανακαινίστηκε το 1977 και σήμερα στεγάζει πολιτιστικές ομάδες της Τρίπολης.Τα δύο «άτυχα» δημοτικά θέατρα που κατασκευάστηκαν στην ίδια περίοδο είναι αυτά της Κέρκυρας και της Αθήνας. Το Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας εγκαινιάστηκε το 1902 παίρνοντας τη σκυτάλη από το Nobile Teatro di San Giacomo το οποίο μετατράπηκε σε Δημαρχείο. Η Κέρκυρα, λόγω και της βενετικής κυριαρχίας, είχε αποκτήσει θεατρική κουλτούρα ήδη από τον 17^ο αιώνα όταν οι ευγενείς του νησιού έγιναν κοινωνοί των ίδιων πολιτιστικών ενδιαφερόντων με τους με τους ευγενείς της μητρόπολης. Μετά την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα, οι μεγαλοαστοί του νησιού διατήρησαν τη θεατρική παιδεία. Στα χρόνια της λειτουργίας του νέου Δημοτικού Θεάτρου ανέβηκαν δεκάδες παραστάσεις πολύ υψηλών προδιαγραφών και στην αυλαία του ενώ στους χώρους του φιλοξένησε το απαιτητικό, θεατρόφιλο κοινό του νησιού. Το θέατρο – σύμβολο της μακραίωνης αυτής παράδοσης καταστράφηκε το βράδυ της 13^ης Σεπτεμβρίου 1943 όταν βομβαρδίστηκε από τη γερμανική Luftwaffe. Από την καταστροφή διασώθηκε μόνο η εξαιρετική αυλαία του θεάτρου που παρουσιάζει την υποδοχή του Οδυσσέα από τους Φαίακες και σήμερα φυλάσσεται στο τωρινό Δημοτικό Θέατρο της Κέρκυρας.Το Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας εγκαινιάστηκε το 1888 από τον βασιλιά Γεώργιο στη σημερινή πλατεία Κοτζιά. Η επιλογή της θέσης είχε γίνει ήδη από τον βασιλιά Όθωνα ο οποίος μάλιστα είχε θέσει και τον πρώτο θεμέλιο λίθο το 1857. Τα σχέδια πάνω στα οποία κατασκευάστηκε τελικά το Δημοτικό Θέατρο ήταν του Ziller και τη χρηματοδότηση ανέλαβε ο Ανδρέας Συγγρός. Η μεταξύ τους συνεργασία δεν ήταν η καλύτερη δυνατή με αποτέλεσμα το θέατρο να παρουσιάζει αρκετές ελλείψεις όπως μικρή σκηνή και απουσία καμαρινιών. Παρόλα αυτά φιλοξένησε σπουδαίες παραστάσεις και διεθνείς θίασοι. Το 1922 το θέατρο στέγασε οικογένειες προσφύγων που όπως ήταν φυσικό προκάλεσαν σοβαρές ζημιές στο εσωτερικό του οι οποίες δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ λόγω της αδιαφορίας της πολιτικής εξουσίας. Τελικά το 1940 ξεκίνησαν οι εργασίες κατεδάφισης του θεάτρου με απόφαση του Υπουργού Διοικήσεως Πρωτευούσης, Κωνσταντίνου Κοτζιά.  Η τύχη των Δημοτικά Θέατρα του 19υ και αρχών του 20 αιώνα  συνδέθηκαν με την ακμή και το δυναμισμό της αστικής τάξης τηςπεριόδου. Η αλλαγή των  κοινωνικών  συνθηκών οδήγησε και στη σταδιακή παρακμή των μνημειακών  χειμερινών θεάτρων. Σήμερα τα Δημοτικά Θέατρα της περιόδου συνεχίζουν να αποτελούν «στολίδια» για τις πόλεις που τα φιλοξενούν και να παρέχουν στέγη στην πολιτιστική δημιουργία.