Ευδιάκριτη φωνή του εκπαιδευτικού και του λογοτεχνικού κόσμου, ο Νικήτας Παρίσης μάς παραδίδει το τρίτο λογοτεχνικό βιβλίο του – έχουν προηγηθεί οι συλλογές διηγημάτων Τα κόκκινα στραγάλια (Μεταίχμιο, 2008) και το Θα ‘ναι νύχτα και Αύγουστος (Δόμος, 2010). Όσοι ωστόσο γνωρίζουν τη γραφή του, ειδικότερα οι εκπαιδευτικοί, συμφωνούν στο γεγονός ότι κάθε δοκίμιό του, οποιαδήποτε προσπάθεια προσέγγισης ενός λογοτεχνικού, θεωρητικού ή ακραιφνώς φιλολογικού θέματος, αποδίδεται λογοτεχνικά, με τρόπο θεμελιωμένο σε ανθρώπους ορισμένης ιδιοσυγκρασίας που γοητεύουν με την ασωτία των λέξεων δίχως (σε καμιά περίπτωση) να είναι φιλολογικά ματαιόδοξοι.
Στο βιβλίο του Νικήτα Παρίση θα συναντήσουμε όλα τα θέματα που στοιχειώνουν το έργο του καλού συγγραφέα: τη δυσκολία τού να είσαι απόλυτος στις αρχές σου, τη σχέση με την οικογένεια, τον χαμό των αγαπημένων, τη μοναξιά, τον έρωτα, ύστερα το κενό, την αγωνία, την αβεβαιότητα. Στο νέο του, λοιπόν, λογοτεχνικό έργο (ο ίδιος θέλει να το αποκαλεί μυθιστόρημα, αφού ο χαρακτηρισμός δεν έχει σχέση με το μέγεθος του έργου, τον τρομάζει η έκταση τον συγγραφέα, επιδιώκει ένα «σύμμετρο μυθιστόρημα»), ο Παρίσης συλλέγει και συναρμολογεί κομμάτια του παρελθόντος, ευφρόσυνα ή τραυματικά, προβάλλοντας την ιστορία ενός ανθρώπου της εποχής μας. Η έρευνα του συγγραφέα κρέμεται από εύθραυστα νήματα, καθώς στο βιβλίο συμπλέκονται η πραγματικότητα με τη φαντασία, στοιχεία φανταστικά ή και αυτοβιογραφικά που ξαναζωντανεύουν μια συγκεκριμένη εποχή. Είναι προφανές ότι τον κυρίαρχο ρόλο στο έργο του κρατά η μνήμη. Και αυτό αιτιολογεί τη σύνθετη αφήγηση, που κινείται σε πολλαπλά χρονικά επίπεδα αναδεικνύοντας κυρίως τον χαρακτήρα του Αιμίλιου, του βασικού ήρωα. Ένας χαρακτήρας που αντλεί τον λόγο της ύπαρξής του από το παρελθόν («Η ζωή μου είναι το πριν. Το τώρα είναι κούφιο και άδειο», σελ.43), ενώ το παρόν μοιάζει λαθραίο. Γι’ αυτό και το παρελθόν πρέπει, οφείλει να διασωθεί. Έτσι, ο Αιμίλιος σκυμμένος στα χαρτιά του γράφει, όλο γράφει, μέχρι που «πέφτει το βράδυ κι οι γωνιές του δωματίου γεμίζουν σκιές» (σελ.10). Και θυμάται τα χρόνια που κύλησαν, άλλοτε χαρούμενα, άλλοτε, τις πιο πολλές φορές, βαριά, κι εκείνα είναι που τώρα προσπαθούν να κρυφτούν στη λήθη, να ξεχαστούν.Στο βιβλίο του Νικήτα Παρίση θα συναντήσουμε όλα τα θέματα που στοιχειώνουν το έργο του καλού συγγραφέα: τη δυσκολία τού να είσαι απόλυτος στις αρχές σου, τη σχέση με την οικογένεια, τον χαμό των αγαπημένων, τη μοναξιά, τον έρωτα, ύστερα το κενό, την αγωνία, την αβεβαιότητα. Μαζί του διατρέχουμε τον χρόνο του παρελθόντος, που δίνει αξία στον χρόνο του παρόντος μαζί με όλα τα γεγονότα που άφησαν ίχνη ανεξίτηλα, από την υποκρισία και τις ανερυθρίαστες δυνατότητές της μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων, ίσαμε τα μεγάλα εκείνα γεγονότα που χαράσσουν τις ζωές, τον Εμφύλιο, τα γεγονότα της Κύπρου και τη χούντα, πολιτικά γεγονότα που μπροστά τους η καθημερινότητα μοιάζει ανύπαρκτη, σχεδόν, ανάξια λόγου. Και μέσα σε όλα αυτά ο Αιμίλιος, για την ακρίβεια ο απόηχος της παρουσίας του, που αφήνει στον αναγνώστη την αίσθηση ότι, δεν μπορεί, κάπου τον γνώρισε, κάπου τον έχει παλιά συναντήσει.Όλα τα τρώει η σκουριά Νικήτας Παρίσης 120 σελ.
