Εκδηλώσεις στα πλαίσια της δράσης: «ΑΦΡΟΔΙΤΗ: ΙΕΡΟΙ ΚΑΙ ΒΕΒΗΛΟΙ ΚΑΘΑΡΜΟΙ».
Θέατρο στο Λουτρό των Αέρηδων (Κυρρήστου 8, Πλάκα)
Σάββατο, 2 Μαρτίου 2013, ώρα 13:00
Κρατήσεις Θέσεων
Τ: 210 32 44 340
Πλανήτης Αφροδίτη Θερμοκρασία 460 °C
Συγγραφή, Σκηνοθεσία, Μουσική, Κοστούμια: GiEves
Η Αφροδίτη του μύθου -σύμφωνα με μια του εκδοχή- αναδύεται από τους αφρούς της Θάλασσας στα Κύθηρα και ταξιδεύει με τη βοήθεια του Ζέφυρου στην Κύπρο. Η δική μας Αφροδίτη χρειάζεται να γεμίσει το σακβουαγιάζ της πριν, και να προλάβει ζαλισμένη το αεροπλάνο…
Δεν υπάρχει αλήθεια υπάρχουν μόνο ιστορίες – μυθικές, αληθινές, σύγχρονες ή παλιές και ένας τρόπος για να ψηλαφίσει κανείς το αμάλγαμα της ομορφιάς είναι να αναζητήσει τον κοινό τους παρονομαστή. Ένα ταξίδι από το φαίνεσθαι στο είναι με ή χωρίς επιστροφή ή αλλιώς το ταξίδι της επίγνωσης μέσα απ τον έρωτα και την απώλειά του.
Αλλά είναι μόνο αυτό, ένα συλλογικό υποθαλάσσιο ταξίδι; Ή αφού περάσουμε τις συνεργατικές πίστες που θέτει η αφήγηση, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το Τέρας του ολοκληρωτισμού, που βρίσκεται έξω από μας. Μιας και δε γίνεται κανείς να τα βάζει με το τέρας μέσα του, χωρίς να κληθεί να το αντιμετωπίσει στο λεωφoρείο το μεσημέρι και αντίστροφα.
Και τι θα έκανε η πεντάμορφη Αφροδίτη αν συναντούσε το τέρας του ολοκληρωτισμού; Θα το πήγαινε μια βόλτα στους κήπους; Η πολιτική δύναμη της ομορφιάς δεν είναι όσο προφανής είναι η πολιτική δύναμη της αλήθειας. Αν όμως δεν παραδεχθούμε την ύπαρξή της υπό το φως της μέρας και η ομορφιά παραμείνει ένα ταμπού για το οποίο θα μιλάμε μεθυσμένοι, το Τέρας θα καταφέρει να χειραγωγήσει την αισθητική μας και να μας αφοπλίσει.
Και όπλο μας – όπλο της θεάς Αφροδίτης – δεν είναι άλλο από το ζωντανό σώμα. Ένα σώμα που δεν είναι διαχωρισμένο από την ψυχή, ένα σώμα ανοιχτό που επιζητεί να συναισθανθεί. Μια απένοχη ερωτική ροή πέρα από τα φύλα, τις φυλές και τις κοινωνικές συμβάσεις.
Τσάι με τους συγγραφείς μας – Ιωάννα Καρατζαφέρη
Λουτρό των Αέρηδων (Κυρρήστου 8, Πλάκα)
Κυριακή, 3 Μαρτίου 2013, ώρα 12:00
Κρατήσεις Θέσεων
Τ: 210 32 44 340
Σε α’ πρόσωπο
Έως τώρα δεν ανακάλυψα που κρυβόταν αυτή η διεργασία του νου, των ιδεών, των βιωμάτων ή άλλων ακαθόριστων ερεθισμών, που εκφράζονται γραπτώς, εκτός αν ήταν κάπου πολύ βαθιά μέσα μου και το νυστέρι της προσωπικής μου, ανειδίκευτης ψυχαναλυτικής ικανότητας . δεν μπόρεσε να μου την αποκαλύψει με κάποιον άλλον τρόπο.
Πριν από πενήντα χρόνια, ύστερα από μια ανάπαυλα παρόχθια του ποταμού Χάντσον, που κυλάει δυτικά του Μανχάταν, όπου ζούσα, ένιωσα την ανάγκη να γυρίσω στο διαμέρισμά μου.
Έφτασα, σχεδόν, τρέχοντας και ασυνείδητα στο διαμέρισμά μου, κάθισα στην καρέκλα μπροστά στο τραπεζάκι μου, για όλες τις χρήσεις και άρχισα να περιγράφω, με στυλό σε σελίδες με γραμμές, το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούσα, ή να γράφω διαλόγους με πρόσωπα που δεν είχα γνωρίσει και δεν είχα συνδιαλεχτεί, ενώ ένιωθα ότι οι λέξεις γράφονταν ταυτόχρονα με την αναπνοή μου.
Οι γραμμένες σελίδες έμπαιναν ανάποδα η μια πάνω στην άλλη και σύντομα παρατήρησα ότι ο όγκος τους χόντραινε και ψήλωνε.
Αυτές οι σελίδες έγιναν το μυθιστόρημα, Επιπλωμένα Δωμάτια, που όταν κυκλοφόρησε ξάφνιασε αρκετούς κριτικούς ή άλλους που μετείχαν σε διάφορες λογοτεχνικές επιτροπές, επειδή ήταν γραμμένο στο α΄ πρόσωπο και είχε κάποιες τολμηρές σκηνές.
Ωστόσο, παρόλο ότι μου δημιούργησαν την εντύπωση ότι δεν έδειξαν να ξεχωρίζουν τις πραγματικές από τις φανταστικές αναφορές, το ξάφνιασμα τους δεν τους εμπόδισε να απονείμουν στο πρώτο μου μυθιστόρημα το Β΄ Κρατικό Βραβείο, το 1963, που είχε εκδοθεί τον προηγούμενο χρόνο, 1962, από τις Εκδόσεις «Δίφρος» του Γιάννη Γουδέλη.
Έκτοτε δεν έπαψα να γράφω όπως, προφανώς, δεν έπαψα να αναπνέω. Δεν θυμάμαι να είπα στον εαυτό μου, τώρα πρέπει να γράψω, όπως δεν του λέω, τώρα πρέπει να αναπνεύσω. Γιατί αν είχα σταματήσει να αναπνέω, θα είχα σταματήσει και να αναπνέω. Για μένα, έως τώρα, αυτές οι δυο λειτουργίες είναι αναπόσπαστες η μια από την άλλη.
Παρόλα αυτά δεν βιάζω τον εαυτό μου, δεν γράφω σαν να το θεωρώ ως μια εκτέλεση κάποιου καθήκοντος που μου επιβάλλεται από κάποιον έξω από μένα.
Και καλά που έχω, ή είχα, την επιθυμία να ταξιδέψω και να γνωρίσω και άλλους λαούς και τρόπους ζωής, που σημαίνει ότι υπάρχουν και κενά στα πενήντα χρόνια της συγγραφικής μου ζωής.
Όταν γνώριζα γυναίκες, στα ταξίδια μου, ήμουν αρκετά τολμηρή, ίσως, αδιάκριτη με την ερώτηση μου, αν στην πατρίδα τους οι άντρες χτυπούσαν τις γυναίκες. Πουθενά και ποτέ δεν πήρα αρνητική απάντηση.
Κάποτε ήρθαν στη Νέα Υόρκη ένας Ιάπωνας πρωθυπουργός με την γυναίκα του, της οποίας, εκείνη τη χρονιά, είχε κυκλοφορήσει ένα μυθιστόρημα. Στο Αεροδρόμιο τους περίμεναν οι δημοσιογράφοι. Κάποια /κάποιος την ρώτησε, αν πραγματικά οι Ιάπωνες χτυπάνε τις γυναίκες τους. Εκείνη το επιβεβαίωσε. Ο /η δημοσιογράφος συνέχισε, Εσάς σας χτυπάει ο σύζυγός σας. Κι εκείνη απάντησε, κι Εμείς Ιάπωνες είμαστε.
Κι εμείς συγγραφείς είμαστε, στ’ αλήθεια ή φανταστικά.
Ιωάννα Καρατζαφέρη
6 Αυγούστου 2012
Νέα Υόρκη
Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλούμε επισκεφθείτε: http://aphrodite-project.eu/gr
και τη σελίδα μας στο facebook.
