Μαύρη μαγεία και μαύρη Αφρική Η πατριαρχική οικογένεια διατηρεί τα χαρακτηριστικά της και η απότιση σεβασμού στη φιγούρα του πατέρα συνδέεται άρρηκτα με τη σωματική ποινή ξυλοδαρμού σε κάθε παράβαση εντολής. Ο «τρελός» της φυλής είναι πρόσωπο οικείο στις αναμνήσεις του Τσιγκόζι Ομπιόμα, φέρει προφητικές ιδιότητες και λειτουργεί όπως οι μάγισσες στον «Μακμπέθ» του Σαίξπηρ ή όπως ο Τειρεσίας στην αρχαιοελληνική τραγωδία: η Ύβρις εκπορεύεται από τον πατέρα των νεαρών ψαράδων, που φιλοδοξεί τα παιδιά του να έχουν ένα καλύτερο μέλλον από όλα τα άλλα παιδιά του χωριού. Μόνο που εδώ η φωνή του «τρελού» Αμπούλου είναι απόηχος της απειλητικής φωνής των Βρετανών αποίκων, κατάλοιπο μιας σκοταδιστικής εποχής, ενώ τα αγόρια που γίνονται αποδέκτες της κατάρας συμβολίζουν τις τρεις φυλές που με βίαιο και αιμοσταγή τρόπο διεκδικούν την εξουσία της Νιγηρίας τα τελευταία χρόνια. Ο συγγραφέας έχει γεννηθεί στο Άκουρε, στη νοτιοδυτική επαρχία της Νιγηρίας, ένα χωριό που «σκιτσάρει» ο ίδιος στην αρχή του βιβλίου του, τοποθετώντας τοπογραφικά το πατρικό του σπίτι κοντά στον απαγορευμένο ποταμό και τις εκκλησίες των παλιών πεποιθήσεων δίπλα δίπλα με τη χριστιανική εκκλησία και το μουσουλμανικό τέμενος.
Το ύφος του βιβλίου είναι εναρμονισμένο με το θέμα του. Σε ό,τι αφορά τις δραματικές λύσεις, βρισκόμαστε υπό το κράτος του μαγικού ρεαλισμού και υπαγόμεθα, ως αναγνώστες, στη σφαίρα του απόλυτου προορισμού, της προδιαγεγραμμένης λύσης. Ο εννεάχρονος αφηγητής και τα αδέρφια του, όταν ο αυστηρός πατέρας τους εργάζεται σε άλλη πόλη, υιοθετούν συμπεριφορά παραβατική για τα δεδομένα των τοπικών προλήψεων και επισκέπτονται ως ψαράδες το απαγορευμένο ποτάμι που διατρέχει το χωριό. Η πατριαρχική οικογένεια διατηρεί τα χαρακτηριστικά της και η απότιση σεβασμού στη φιγούρα του πατέρα συνδέεται άρρηκτα με τη σωματική ποινή ξυλοδαρμού σε κάθε παράβαση εντολής. Ένα σπάνιο αμάλγαμα παράδοσης, μύθου και προφορικής αφήγησης δίνει τους καρπούς του σε ζωντανό, σφύζον κείμενο: ένα τοπικό saga της νιγηριανής υπαίθρου ανασυντίθεται με τη δομή αρχαιοελληνικής τραγωδίας για να δώσει την ελεγεία του απολεσθέντος παραδείσου και της χαμένης υπόσχεσης για ένα καλύτερο μέλλον για τις επερχόμενες γενεές.
