SVICOLANDO
ΕΚΘΕΣΗ DESIGN TOY VICO MAGISTRETTI
Η έκθεση στοχεύει στη γνωριμία με το έργο του Vico Magistretti ως designer.
Στην Αθήνα θα παρουσιαστούν μια σειρά σχεδίων του και φωτογραφίες, καθώς και πολυάριθμα αντικείμενα που έκαναν γνωστό το ιταλικό design σε όλο τον κόσμο.
Διάρκεια έκθεσης: 10-30 Οκτωβρίου 2014
Ώρες λειτουργίας: Δευ-Παρ 10.00-14.00
Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, Πατησίων 47
Είσοδος ελεύθερη
Εγκαίνια:
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου, ώρα 19.00 -21.00
Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, Πατησίων 47
Η εγκατάσταση αποτελείται από εννέα δομές, πολύπτυχα από ξύλινο σκελετό και χάρτινα πάνελ, όπου το εκτυπωμένο αρχειακό υλικό καταδεικνύει τους ιστορικούς επαγγελματικούς δεσμούς του Vico Magistretti με μερικές από τις σημαντικότερες ιταλικές εταιρείες design: Artemide, De Padova, Flu, Oluce και Schiffini, οι οποίες από το 2010 είναι επίσης και ιδρυτικά μέλη του Ιδρύματος αφιερωμένου στο δάσκαλο του ιταλικού design. Μέσα από σκίτσα και φωτογραφίες των πιο διάσημων αντικειμένων του Vico Magistretti, μέσα από σημειώσεις, επιστολές και φαξ, καθώς και από ιστορικά κομμάτια που ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να κατασκευάζονται, τα πολύπτυχα εξιστορούν τις εκπληκτικές αυτές συνεργασίες που διήρκεσαν πάνω από είκοσι χρόνια.
Εκφράζονται ευχαριστίες στις εταιρείες Artemide, De Padova, Flou, Oluce και Schiffini για τη συνεργασία τους και στην Oluce για το βίντεο της συνέντευξης του Vico Magistretti.
Εισαγωγή του Vico Magistretti στο βιβλίο “Vico Magistretti-L’eleganza della ragione”, Vanni Pasca, Μιλάνο, Idea Books (1991)
Οι υπεύθυνοι της έκδοσης πάνω στο έργο μου έκριναν σκόπιμο να συνοδεύσουν τις εικόνες με πολλά σκίτσα και σχέδια φιλοτεχνημένα από μένα μέσα στα πολλά χρόνια δουλειάς. Πιστεύω ότι αυτό το έκαναν όχι τόσο γιατί είμαι πολύ καλός σχεδιαστής όσο, μάλλον, για να εκθέσουν τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζω τη δουλειά μου και να καταδείξουν ποια είναι, σύμφωνα με μένα, η διαφορά μεταξύ sketching και design.
Όταν δίνω διαλέξεις ή μαθήματα, προσπαθώ πάντοτε να εξηγήσω ότι η δουλειά του σχεδιαστή δεν πρέπει να στέκεται υπερβολικά στο διεξοδικό καθορισμό κάθε λεπτομέρειας.
Πάντοτε πίστευα ότι το design, τουλάχιστον από την εμπειρία μου στην Ιταλία, είναι αποτέλεσμα της στενής συνεργασίας μεταξύ κατασκευαστή και δημιουργού και ότι αποστολή του δημιουργού είναι να παρέχει το “concept design”, δηλ. τη βαθύτερη έννοια της εικόνας και της χρήσης κάθε έργου, αξιοποιώντας, κατά την υλοποίησή του, την ακριβή τεχνική ικανότητα του κατασκευαστή.
Το αντικείμενο design δεν γεννιέται μόνο πάνω στο σχεδιαστήριο, αλλά αντίθετα διαμορφώνεται στον τόπο κατασκευής σε μια συνεχή ανταλλαγή παρατηρήσεων και προτάσεων.
Με αυτή την έννοια, όλα τα σκίτσα στο βιβλίο επιδιώκουν να καταγράψουν την προσπάθειά μου να αποδώσω στο σχέδιο την αποστολή, ήδη από την πρώτη σχεδίαση, να απεικονίσει όχι τόσο την εικόνα, όσο το σημαινόμενο, την ψυχή που η πρότασή μου αποσκοπεί να εκφράσει, υποδεικνύοντας τα τεχνικά μέσα και καθορίζοντας τα απαιτούμενα υλικά για μια οικονομική και επιτυχή κατασκευή κατά τη μαζική παραγωγή.
Το σχέδιο δεν αποτελεί, κατ’ εμέ, αναπαραγωγή του αντικειμένου σε όλες τις μορφολογικές και τεχνικές λεπτομέρειές του, αλλά ένα μέσο για να εξερευνήσει κανείς βαθύτερα, να ανακαλύψει και να εκφράσει την ψυχή, την ουσία του αντικειμένου, ή καλύτερα να προσδιορίσει εκείνη την άλλη πιθανή πραγματικότητα που υπάρχει πίσω από την ορατή πραγματικότητα (look at usual things with unusual eyes).
Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το design και εκφράζεται με το sketching.
«Αυτό δεν είναι μια πίπα» έγραψε ο Μαγκρίτ σε ένα πίνακά του που αναπαριστούσε μια πίπα. Και στο design επίσης, κοιτάζοντας την πίπα, ίσως να υπάρχει κάτι άλλο.
Vico Magistretti
6/10/1920 – 19/09/2006
«Εμένα μου αρέσει το concept design,αυτό που είναι τόσο ευκρινές που μπορείς και να μην το σχεδιάσεις.
Πολλά από τα σχέδια μου τα επικοινώνησα από το τηλέφωνο».
Γεννημένος σε μια μιλανέζικη μεσοαστική οικογένεια, ο Vico Magistretti φοίτησε στο κλασικό λύκειο Parini και στη συνέχεια, το φθινόπωρο του 1939, γράφτηκε στην αρχιτεκτονική σχολή του Βασιλικού Πολυτεχνείου του Μιλάνου. Μεταξύ 1943-1944 έφυγε από την Ιταλία και εγκαταστάθηκε στην Ελβετία όπου είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει ακαδημαϊκά μαθήματα στο Champ Universitarie Italien της Λωζάνης. Εκείνη την περίοδο συναναστράφηκε με τον Ernesto Nathan Rogers, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πνευματική του διαμόρφωση. Το 1945 επέστρεψε στο Μιλάνο όπου απέκτησε το πτυχίο Αρχιτεκτονικής από το Πολυτεχνείο. Ξεκίνησε αμέσως την επαγγελματική του δραστηριότητα στο γραφείο του πατέρα του, αρχιτέκτονα Pierluigi Magistretti, στη via Conservatorio. Την περίοδο 1945-1959 σχεδίασε και υλοποίησε περίπου 14 έργα για την INA-Casa, ενώ με τον Mario Tedeschi συμμετείχε στο συλλογικό έργο της συνοικίας QT8 με την κατασκευή κατοικιών για τους απόμαχους στρατιώτες της Αφρικής και αργότερα της εκκλησίας της Santa Maria Nascente. Την περίοδο των Triennale στο Μιλάνο και τoυ αναπτυσσόμενου βιομηχανικού design, αξιοσημείωτη είναι η συμμετοχή του στην 8η, 9η (Χρυσό Μετάλλιο) και 10η (Μεγάλο Βραβείο) διοργάνωση, ενώ για τον μιλανέζικο φορέα έχει επιμεληθεί εκθέσεις στο πλαίσιο των πιο πρόσφατων διοργανώσεών του (συγκεκριμένα κατά τη 12η Triennale του 1960 σε συνεργασία με τον Ignazio Gardella).
Η δεκαετία του ’50 είναι μια περίοδος πλούσια σε πρωτοβουλίες και καινοτόμες προτάσεις από το νέο αρχιτέκτονα που, σε σύντομο χρονικό διάστημα, καθιερώθηκε ως ένας από τους πιο λαμπρούς εκπροσώπους της «τρίτης γενιάς». Σε αυτήν την περίοδο ανέρχεται η υλοποίηση δύο σημαντικών κτιρίων του Vico Magistretti στο Μιλάνο: τον πύργο Torre al Parco στη via Revere (1953-56, με τον Franco Longoni) και το κτίριο γραφείων στο corso Europa (1955-57). Στα χρόνια που ακολούθησαν, ολοκληρώθηκαν πολλά άλλα ιδιαίτερα σημαντικά έργα του, όπως οι πύργοι στο piazzale Aquileia (1961-64).
Στα επόμενα χρόνια η δραστηριότητα του ως αρχιτέκτονας πλαισιώνεται όλο και περισσότερο από εκείνη του ντιζάινερ με το σχεδιασμό επίπλων και αντικειμένων που έχουν χαρακτηριστεί «κλασικά» στη σύγχρονη παραγωγή. Είναι η περίοδος του Δημαρχείου στο Cusano Milanino (1966-69), της Συνοικίας Milano-San Felice (1966-69, με τον Luigi Caccia Dominioni), της κατοικίας στην piazza San Marco (1970-73). Την εποχή εκείνη επίσης απέσπασε το Βραβείο Compasso d’Oro για τo φωτιστικό Eclisse (1966), το φωτιστικό Atollo (1977, βραβεύτηκε το 1979) και τον καναπέ Maralunga (1973, βραβεύτηκε το 1979). Τότε επίσης ξεκίνησε και η συνεργασία του με σημαντικές εταιρείες, όπως Artemide, Campeggi, Fontana Arte, Fritz Hansen, Kartell, Olivari, Oluce, Poggi, Schiffini Mobili Cucine, Gebrüder Thonet Vienna.
Έργα ντιζάιν του εκτίθενται στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης-MοMA της Νέας Υόρκης καθώς και σε πολυάριθμα άλλα μουσεία σε Αμερική και Ευρώπη. Στο αρχιτεκτονικό πεδίο αξίζει να αναφερθεί η εκλογή του σε επίτιμο μέλος του Royal College of Arte του Λονδίνου, όπου είχε διατελέσει και επισκέπτης καθηγητής. Συμμετείχε επίσης σε εκθέσεις και διαλέξεις στην Ευρώπη. Ανάμεσα στα πρόσφατα αρχιτεκτονικά του έργα περιλαμβάνεται το κτίριο του Τμήματος Βιολογίας στο Μιλάνο (1978-81, με τον Francesco Toro), η κατοικία Tanimoto στο Τόκιο, το Κέντρο Cavagnari της Cassa di Risparmio στην Πάρμα (1982-85), το αμαξοστάσιο Famagosta για το Μετρό του Μιλάνου (1989-2000), το σούπερ μάρκετ Esselunga στο Pantigliate (1997-2001), η βίλα στο Σεν Μπαρτς στις γαλλικές Αντίλλες (2002) και, από τα πιο πρόσφατα υλοποιημένα έργα του, η βίλα στην Epalinges, κοντά στη Λωζάνη (2005).
