H φύση της χρηματοδότησης των φεστιβάλ είναι μείζονος σημασίας, καθώς η εξάρτηση από εξωτερικές πηγές είναι ως επί το πλείστον μεγάλη, με έσχατη την περίπτωση που ο συνολικός του προϋπολογισμός προέρχεται από μία και μόνη πηγή. Κύριες πηγές χρηματοδότησης, πέραν των εσόδων από τα εισιτήρια, αποτελούν οι προϋπολογισμοί των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και ενίοτε η κεντρική διοίκηση, η χορηγία και η επιχορήγηση από οργανώσεις του ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα.
Οι πόροι τις περισσότερες φορές είναι περιορισμένοι και υφίσταται κατά τις διαδικασίες διεκδίκησής τους έντονος ανταγωνισμός, τέτοιος που τα φεστιβάλ προκειμένου να επιβιώσουν αναγκάζονται να αναπτύξουν ορισμένες απαραίτητες δεξιότητες. Πέρα από τη διαθεσιμότητά τους σημαντικά κριτήρια για την επιλογή στρατηγικής προσέλκυσης πόρων αποτελούν η φύση του περιβάλλοντος λειτουργίας των φεστιβάλ, ο βαθμός σταθερότητας στη διαθεσιμότητα των πόρων και οι διακυμάνσεις ως προς τις απαιτήσεις πόρων (Getz, 2002:213). Ενδεικτικές στρατηγικές επιλογές θεωρούνται η ανάληψη από πολλές πηγές, αποταμίευση για τις δύσκολες περιόδους, περιορισμό των αναγκών, προσπάθεια άμεσου επηρεασμού των προμηθευτών, συνεργασία ή τον ανταγωνισμό με άλλες οργανώσεις που αναζητούν πόρους (Getz, 2002:213).
Παρόλα αυτά, η χρηματοοικονομική διαχείριση και ο έλεγχος θεωρούνται οι μεγαλύτερες αδυναμίες των διοργανωτών, όπως και η εξασφάλιση χορηγιών (Nurse, 2004:158).
Η επιχειρησιακή χορηγία αδιαφιλονίκητα έχει πυροδοτήσε την ανάπτυξη στον τομέα των φεστιβάλ και έχει ως αποτέλεσμα πολλά γεγονότα να ερίζουν για την την ίδια πηγή χρηματοδότησης (Getz, 2002:213). Η διαφορά της από την παραδοσιακή διαφήμιση έγκειται στο γεγονός ότι επιβαρύνει με τα εξής δύο πρόσθετα φορτία τον χορηγό (Coughlan & Mules, 2001:2):
να εξασφαλίσει ένα σύνδεσμο μεταξύ του ιδίου και του γεγονότος, καθώς η χορηγία σε γεγονότα πείθει έμμεσα τον καταναλωτή και να ερμηνεύσει τη σύνδεση μεταξύ προϊόντος και γεγονότος, σε εκείνες τις περιπτώσεις που η σύνδεση δεν είναι προφανής (Crimmins & Horn, 1996, Stipp & Schiavone, 1996).
Σημαντικός δείκτης της αποτελεσματικότητας της χορηγίας είναι ο βαθμός στον οποίο οι συμμετέχοντες γνωρίζουν το χορηγό και κατά πόσο αποδέχονται τη χορηγική ενέργεια (Coughlan & Mules, 2001:2). Η ανάπτυξη μακροχρόνιας σχέση μεταξύ χορηγού και χορηγούμενου και η προβολή του φεστιβάλ μέσω προγραμμάτων ολοκληρωμένης επικοινωνίας όχι μόνο κατά τη διάρκεια του και όχι μόνο στο χώρο διεξαγωγής του είναι καθορισιτκής σημασίας για την αποτελεσματικότητα της χορηγίας (Crimmins & Horn, 1996).
Παρότι τα μεγάλα φεστιβάλ διαθέτουν τα στοιχεία εκείνα που τους επιτρέπουν να προσελκύουν χορηγίες, θεωρείται αναγκαία η κάλυψη του 50% του προϋπολογισμού τους τουλάχιστον από το κράτος ή τις τοπικές αρχές (Klaic, Bollo & Bacchella, 2005:9). Ο εφησυχασμός τους αυτός έχει ως αποτέλεσμα ουκ ολίγα φεστιβάλ να εξακολουθούν να υφίστανται αποκλειστικά χάρη στην αδρή κρατική χρηματοδότηση (Getz, 1997, Heilborn & Grey,1993, Smith & Jenner, 1998), ενώ ορισμένα να αντιμετωπίζουν οικονομική στενότητα, και μάλιστα οξυνόμενη στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία, ως επακόλουθο των περικοπών στους προϋπολογισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης και την αύξηση του ανταγωνισμού στην αγορά χορηγών (Aldskogius,1993:65).�
Αρθρογράφος: Μαρία Ψαρρού, υπ. διδάκτρωρ Τμ. Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού Παντείου Πανεπιστημίου.
