Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος

ΟΙ ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
Philippe Le Guillou
O Philippe Le Guillou γεννήθηκε στο Faou, σε ένα μέρος που λέγεται Kerrod ή Το σπίτι της θάλασσας, στην περιοχή Finistère, τόπος που τον επηρέασε και εμφανίζεται στα έργα του.
Με δίπλωμα Φιλολογίας και με διδακτορικό, δίδαξε για πολλά χρόνια πριν γίνει Γενικός Επιθεωρητής του Υπουργείου Παιδείας, Πρόεδρος της επιτροπής της agrégation αλλά και κοσμήτορας της Γενικής επιθεώρησης.
Όμως αυτή η βασική δέσμευση για εκπαιδευτικές δραστηριότητες συνάδει με μια ατέρμονη λογοτεχνική δραστηριότητα που τιμάται συχνά με εθνικά βραβεία:. 23 μυθιστορήματα (les 7 noms du peintre μεταφρασμένο στα ελληνικά Τα επτά ονόματα του ζωγράφου, έλαβε το βραβείο Médicis το 1995) και  8 δοκίμια για μείζονες συγγραφείς, όπως ο Chateaubriand ή ο Julien Gracq.

Το 2013 δημοσίευσε στο Mercure de France μια ιστορία που ανατρέχει στα τριάντα χρόνια κατά τα οποία ασχολείται με τη συγγραφή: Le chemin des livres.

Les années insulaires, είναι το τελευταίο του έργο που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gallimard.

Βιβλία στα γαλλικά

– Le Pont des anges, 2012

– Le Bateau brume, 2010

– Après l’équinoxe, 2005

– Le roi dort, 2001

– Livres des guerriers d’or, 1995

– Le dieu noir, 1987

Βιβλία στα ελληνικά

– Στα ίχνη του Ιησού, Ερευνητές, 2005

– Δώδεκα χρόνια στην παιδική ηλικία του κόσμου, Μέδουσα, 2001

– Τα βιβλία των πολεμιστών του χρυσού, Μέδουσα, 2000

– Τα επτά ονόματα του ζωγράφου, Μέδουσα, 1998

Jean Rouaud

Ο Jean Rouaud είναι ένας Γάλλος συγγραφέας που γεννήθηκε στην Campbon (Loire – Atlantique). Μετά τις δευτεροβάθμιες σπουδές του στο καθολικό λύκειο Saint-Louis de Saint-Nazaire, αποκτά απολυτήριο με κατεύθυνση τις θετικές επιστήμες αλλά επιλέγει την Φιλολογία για τις ανώτατες σπουδές του, στο πανεπιστήμιο της Nantes.

Μετά την απόκτηση του πτυχίου του, κάνει διάφορες προσωρινές δουλειές και προσλαμβάνεται στο  Presse-Océan, για να συντάσσει τη στήλη «Απόψεις» στην πρώτη σελίδα, με την οδηγία να είναι το κείμενο χιουμοριστικό και να αφορά τοπικά θέματα. Στη συνέχεια, μετακομίζει στο Παρίσι, όπου εργάζεται σε ένα βιβλιοπωλείο, πριν γίνει πωλητής εφημερίδων σε ένα περίπτερο. Εκεί τον βρίσκει και το βραβείο Goncourt το 1990 για την έκδοση του πρώτου μυθιστορήματος του, Les Champs d’honneur, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Editions de Minuit, χάρη στον Jérôme Lindon, πραγματικό ανιχνευτή ταλέντων.
Από τότε, ο Jean Rouaud αφιερώθηκε αποκλειστικά και με πάθος στην λογοτεχνική δημιουργία. Τα επόμενα τέσσερα μυθιστορήματα, μαζί με το Les Champs d’honneur, αποτελούν ένα μυθιστορηματικό κύκλο με βάση την ιστορία της οικογένειάς του και ορισμένες πτυχές της δικής του ζωής. Στο τέλος αυτού του κύκλου, το 2001, φεύγει από τις εκδόσεις Editions de Minuit για να πάει στις εκδόσεις Gallimard και έπειτα στον οίκο Grasset, όπου και εμβαθύνει ακόμη περισσότερο στην οικογενειακή αυτοβιογραφία του για να κατανοήσει τις πηγές αυτού που αποκαλεί Η ποιητική ζωή.
Μυθιστορήματα, δοκίμια ακολουθούν το ένα μετά το άλλο, χωρίς να παραλειφθούν μερικές επιδρομές σε άλλα είδη, όπως το τραγούδι, η θεατρική γραφή και χορογραφία.
Ο Jean Rouaud θέτει συνεχώς ερωτήματα για την κατάσταση του μυθιστορήματος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και σήμερα. Μερικά από τα γραπτά του, La désincarnation ή L’invention de l’auteur έχουν αυτό το πολύ συγκεκριμένο χαρακτηριστικό .

Βιβλία στα γαλλικά (επιλογή)

– Un peu la Guerre (la Vie Poétique, 3), Éd. Grasset, 2014

– Une Façon de chanter (la Vie Poétique, 2), Éd. Gallimard ; 2012

– Les Champs d’honneur, Éd. de Minuit, prix Goncourt 1990. 2011

– Comment Gagner Sa Vie Honnêtement (la Vie Poétique, 1), Éd. Gallimard,   1990

– Les Champs d’honneur, Éd. Casterman – (Bande dessinée), 2005

– Les Très Riches Heures, Éd. de Minuit – (Théâtre), 1997

Essais

– Manifestation de notre désintérêt, éd. Climats, 2013

– Souvenirs de mon oncle, éd. Naïve, 2009

– Préhistoires, éd. Gallimard, 2007

Βιβλία στα ελληνικά

– Ο κόσμος περίπου (Le monde à peu près), Εκδόσεις Καστανιώτη, 1998

– Τα πεδία της τιμής (Les champs d’honneur), Εκδόσεις Καστανιώτη, 1996           

Andreï Makine

Ο Andrei Makine είναι ένας Γάλλος συγγραφέας, γεννημένος στη Ρωσία το 1957.
Γνωρίζουμε ελάχιστα για τα πρώτα χρόνια της ζωής του σε αυτή τη χώρα, την οποία και θα αφήσει νωρίς. Αποκτά το διδακτορικό του στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας συνεργάζεται με το περιοδικό Littérature contemporaine à l’étranger και διδάσκει φιλολογία στο Ινστιτούτο Novgorod. Στη συνέχεια, τον βρίσκουμε από το 1987 στη Γαλλία, όπου αποκτά πολιτικό άσυλο, διδάσκει για λίγο στην Sciences Po και την École Normale Supérieure προτού αφιερωθεί κυρίως στο γράψιμο.
Ανακαλύπτουμε τον Andrei Makine, ιδίως μετά την ανάγνωση των έργων του, κυρίως των μυθιστορημάτων του, με το πρώτο από αυτά, La fille d‘un héros de l‘Union soviétique, που εκδόθηκε το 1990. Δύο χρόνια αργότερα, ο ίδιος καταθέτει την διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, αφιερωμένη στο έργο του Ρώσου συγγραφέα Ivan Bounine (1870-1953).
Η σημαντική επιτυχία, έρχεται με την έκδοση του τέταρτου μυθιστορήματος του,  το 1995, για το οποίο, λαμβάνει το βραβείο Goncourt, και το βραβείο Medicis, ex aequo με τον Βασίλη Αλεξάκη καθώς και  το Goncourt des lycéens, κάτι μοναδικό στην ιστορία των βραβείων.

Η δημιουργικότητα του δεν σταματά ποτέ και σήμερα μετράει πάνω από 15 μυθιστορήματα και ένα θεατρικό έργο, Le Monde selon Gabriel. Πολυάριθμα βραβεία και μεταφράσεις σε περισσότερες από 30 γλώσσες  αποτελούν τη συνεχή αναγνώριση του μοναδικού έργου αυτού του συγγραφέα ρωσικής καταγωγής που γράφει σε μια πολύ καθαρή και μεγάλης ακρίβειας γαλλική γλώσσα. Για να τιμωρήσει αυτό που τον γεμίζει ντροπή, μια κάποια παρακμή, όπως λέει ο ίδιος, γράφει μερικές φορές με το ψευδώνυμο  Gabriel Osmonde, το οποίο έχει πια αποκαλύψει στο κοινό.

Το τελευταίο του μυθιστόρημα, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Grasset, Le pays du lieutenant Schreiber, φαίνεται ως μια συνέχεια του δοκιμίου Cette France qu’on oublie d’aimer.

Bιβλία στα γαλλικά (επιλογή)

– Une femme aimée, Seuil, 2013

– Le Livre des brèves amours éternelles, Seuil, 2011

– La Vie d’un homme inconnu, Seuil, 2009

– Le Monde selon Gabriel,  Éditions du Rocher, 2007 (Théâtre)

– Cette France qu’on oublie d’aimer, Flammarion, coll. Café Voltaire, 2006

– La Femme qui attendait, Éditions du Seuil, 2004

– La Terre et le ciel de Jacques Dorme, Mercure de France, 2003

– La Musique d’une vie, Éditions du Seuil, 2000, (Grand Prix RTL-Lire 2001)

– Le Testament français, Mercure de France, 1995, (Prix Goncourt, Prix Médicis et Prix Goncourt des Lycéens)

– La Fille d’un héros de l’Union soviétique, Robert Laffont, 1990

Με το ψευδώνυμο Gabriel Osmonde :

– Alternaissance, Pygmalion, 2011

– L’Œuvre de l’amour, Pygmalion, 2006

– Les 20.000 Femmes de la vie d’un homme, Albin Michel, 2004

Βιβλία στα ελληνικά

– Η ανθρώπινη αγάπη (L’ amour humain), Ηλέκτρα, 2008

– Η γυναίκα που περίμενε (La femme qui attendait), Ηλέκτρα, 2004

– Η μουσική μιας ζωής (La musique d’ une vie), Φυτράκης Α.Ε, 2004         .

– Ελεγεία για την Ανατολική Ευρώπη (Requiem pour l’ Est), Φυτράκης Α.Ε., 2002

– Η κόρη του ήρωα (La fille d’un héros de l’Union Soviétique), Φυτράκης Α.Ε., 2002

– Το αμάρτημα της Όλγας Αρμπελίνα (Le crime d’ Olga Arbelina), Φυτράκης Α.Ε., 2002      

– Η κληρονομιά (Le testament français), Φυτράκης Α.Ε., 1997

Adrien Goetz

Ο Adrien Goetz , γεννημένος το 1966 στην Καέν είναι Γάλλος συγγραφέας, δημιουργός πολλών μυθιστορημάτων με κεντρική θεματική την ιστορία της τέχνης. Είναι επίσης ερευνητής και καθηγητής ιστορίας της τέχνης.
Πήγε στο σχολείο Malherbe de Caen (Νορμανδία) και στο Lycée Louis – le – Grand στο Παρίσι και στην συνέχεια φοίτησε στην École Normale Supérieure, στην οδό d’ Ulm, όπου και απέκτησε ανώτατο δίπλωμα στην ιστορία. Μετά από ένα διδακτορικό στην ιστορία της τέχνης με ειδίκευση στην ρομαντική περίοδο, διδάσκει πλέον στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Έχει επίσης ζήσει και εργαστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και διετέλεσε επίκουρος καθηγητής στη γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Yale και στην Ιταλία στην Scuola Normale Superiore της Πίζας .
Οι μελέτες του ως ιστορικός τέχνης τον οδήγησαν στο να ενδιαφερθεί για τον ζωγράφο Ingres,  αλλά και τον Honoré de Balzac .
Τα μυθιστορήματα του, των οποίων η δράση λαμβάνει χώρα στην καρδιά των τεχνών και της μνημειακής πολιτιστικής κληρονομιάς, αντικατοπτρίζουν το πάθος του για αυτό τον κόσμο, στον οποίο φαίνεται να αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος των υποχρεώσεών του. Διατηρεί λοιπόν παράλληλα εθελοντική δραστηριότητα στην οργάνωση «Πολιτιστική Κληρονομιά χωρίς Σύνορα»,  μια μη κυβερνητική ανθρωπιστική οργάνωση, στην οποία διετέλεσε Γενικός Γραμματέας και από τις 26 Απριλίου 2006 Αντιπρόεδρος. Η αποστολή αυτής της ΜΚΟ είναι να υπερασπιστεί την «ξεχασμένη πολιτιστική κληρονομιά » σε χώρες όπως ο Λίβανος, το Καμερούν , η Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο.

Βιβλία στα γαλλικά (επιλογή)

– Le Coiffeur de Chateaubriand, Grasset, 2010

– À bas la nuit !, Grasset,‎ 2006

– Une petite légende dorée, Le Passage,‎ 2005

– La Dormeuse de Naples, Le Passage,‎ 2004 (Prix des Deux Magots, 2004 ; Prix Roger-Nimier, ex-aequo, 2004)

– Webcam, Le Passage, 2003

Δεν υπάρχουν βιβλία του μεταφρασμένα στα ελληνικά