ANDRÉ CARTAPANIS
Η οικονομική διακυβέρνηση στην ευρωζώνη, πριν και μετά την κρίση
Διάλεξη
Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013, 19.30
Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών – Auditorium Théo Angelopoulos
Στο πλαίσιο του κύκλου « Οικονομική διακυβέρνηση: νέες προκλήσεις, νέα πρότυπα;»
Eίσοδος ελεύθερη. Ταυτόχρονη μετάφραση.
Θα δοθούν βεβαιώσεις παρακολούθησης στους φοιτητές.
Στο πλαίσιο του κύκλου ομιλιών « Οικονομική διακυβέρνηση: νέες προκλήσεις, νέα πρότυπα; », το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Αριστείας Jean Monnet του Πανεπιστημίου Αθηνών, διοργανώνουν έναν διάλογο σχετικά με την οικονομική διακυβέρνηση στην ευρωζώνη, πριν και μετά την κρίση
Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 ήταν άραγε η μόνη υπεύθυνη για την κρίση της ευρωζώνης, η οποία πλήττει ακόμη και σήμερα τις ευρωπαϊκές χώρες; Στην μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση εποχή, θα πρέπει μήπως να εντοπίσουμε μια σχέση αιτίου-αιτιατού μεταξύ της ύφεσης που γνωρίζει η Ευρώπη και της ύπαρξης της ευρωζώνης και του ενιαίου νομίσματος; Τί είδους διαχείρισης έτυχε η κρίση σε επίπεδο οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης και ποιες οι συνέπειες των επιλογών που έγιναν; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θα θέσει ο Γάλλος οικονομολόγος André CARTAPANIS, καθηγητής στο Sciences Po Aix-en Provence.
Μετά την ομιλία του, θα ακολουθήσει συζήτηση με τον Ναπολέοντα ΜΑΡΑΒΕΓΙΑ, Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και Αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αριστείας Jean Monnet του Πανεπιστημίου Αθηνών
Τη στρογγυλή τράπεζα θα συντονίσει ο Δημήτρης ΤΣΙΟΔΡΑΣ, δημοσιογράφος
Η είσοδος είναι ελεύθερη και θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία.
Η εκδήλωση χαίρει της υποστήριξης του Institut français (Παρίσι) και του Ομίλου Economia
ANDRÉ CARTAPANIS
Διδάκτωρ οικονομικών επιστημών, ο André Cartapanis έλαβε από τη Γαλλική ένωση οικονομικών επιστημών το βραβείο καλύτερης διατριβής, για το διδακτορικό του. Είναι μέλος του Κύκλου των Οικονομολόγων. Υπήρξε αντιπρόεδρος (2007-2009) και στη συνέχεια πρόεδρος (2009-2010) της Γαλλικής ένωσης οικονομικών επιστημών.
Ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Université des Antilles et de la Guyane και συνέχισε στο Université de la Méditerranée Aix-Marseille II. Διηύθυνε επί μία δεκαετία το Κέντρο οικονομίας και διεθνούς οικονομικής του CNRS και του Université de la Méditerranée. Διατέλεσε κοσμήτορας της Σχολής οικονομικών επιστημών του Aix-Marseille καθώς και αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Université de la Méditerranée.
Ως ειδικός στη διεθνή μακροοικονομική και χρηματοοικονομική, προωθεί νεο-κενσιανές θέσεις. Ασκεί έντονη κριτική στις πολιτικές που ακολουθούν τα κράτη και οι κεντρικές τράπεζες, ενώ διαπιστώνοντας την απώλεια επιρροής των κρατών-εθνών, στρατεύεται υπέρ μιας νέας διεθνούς οικονομικής διακυβέρνησης προκειμένου να περιοριστεί η αστάθεια του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος, καθώς μπορεί να προκαλέσει συστημικές κρίσεις με υψηλό μακροοικονομικό κόστος.
Οι πλέον πρόσφατες δημοσιεύσεις του εξετάζουν τους παράγοντες που πυροδότησαν χρηματοοικονομικές κρίσεις καθώς και ζητήματα διεθνούς χρηματοοικονομικής διακυβέρνησης. Αναγνωρισμένος εμπειρογνώμονας, έχει συμβάλλει σε περισσότερες από είκοσι εκθέσεις για λογαριασμό διάφορων περιφερειακών, εθνικών και διεθνών οργανισμών.
Κατά τη διάρκεια των ευρέως γνωστών Οικονομικών συναντήσεων της Aix, τον περασμένο Ιούλιο, ο André Cartapanis έκανε έναν παραλληλισμό ανάμεσα στη σύγχρονη κρίση και τη συγκυρία που επικρατούσε στις ΗΠΑ, κατά το 1937-1938. “…αυτή η ιστορική υπόμνηση μάς κάνει να αναρωτηθούμε για τον κίνδυνο μιας νέας φάσης στη συστημική κρίση που ξέσπασε το 2007-2008 στις ΗΠΑ. Μήπως, στην περίπτωση που θα διατηρηθούν οι μακροοικονομικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν από το 2010-2011 ή ακόμη χειρότερα που θα ενισχυθεί ο κυκλικός χαρακτήρας τους, κινδυνεύουμε να γίνουμε μάρτυρες μιας νέας συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας στους κόλπους των δυτικών οικονομιών;”
“Η δυναμική της παγκόσμιας οικονομίας είναι ακόμη εξαιρετικά εύθραυστη, ελλείψει αξιόλογης ανάκαμψης των επενδυτικών τάσεων, ιδίως δε εάν οι μακροοικονομικές πολιτικές επανέλθουν στα προ της κρίσεως επίπεδα. Κι αυτό, για έναν πολύ απλό λόγο: δεν μπορούμε να βγούμε από μια κρίση υπερχρέωσης παρά μόνο αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία μείωσης του χρέους. Ωστόσο, δεν είναι δυνατό να μειωθούν τα χρέη των οικονομιών αν δεν υπάρχει ανάπτυξη, όσο κι αν τα πραγματικά επιτόκια παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα!”
Για τον André Cartapanis “οι διαθέσιμες επιλογές αφορούν μόνο κακές λύσεις. Θα πρέπει λοιπόν να επιλέξουμε εκείνες που έχουν ελάχιστο κοινωνικό κόστος και υποθηκεύουν στο ελάχιστο τις πιθανότητες ανάκαμψης της οικονομικής δραστηριότητας. Σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο, θα ήταν μάταιο να φανταστούμε ότι θα μπορούσαμε να ευνοήσουμε την ανάπτυξη, μειώνοντας τη δομική ακαμψία της αγοράς αγαθών ή εργασίας… Το να ισχυριστούμε ότι έχουμε αφήσει πίσω μας το πιο δύσκολο κομμάτι της κρίσης και ότι οι στόχοι της οικονομικής πολιτικής θα πρέπει να ξαναβρούν τον συμβατικό, προ της κρίσης, χαρακτήρα τους, θα αποτελούσε όχι μόνο άρνηση της πραγματικότητας αλλά και έναν σημαντικό κίνδυνο: τον κίνδυνο μιας νέας συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας.”
Ο Αndré Cartapanis διαπιστώνει ότι οι απαντήσεις των οικονομολόγων στο ερώτημα “Βρισκόμαστε στο τέλος της κρίσης ή απλώς μπροστά σε μια απλή αναλαμπή προτού βυθιστούμε ξανά σε κρίση;”, παρουσιάζουν αποκλίσεις.
Ο ίδιος συμπαρατάσσεται μάλλον με τους απαισιόδοξους. “Οι βιομηχανικές οικονομίες βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Οι δυνατότητες παραγωγής έχουν μειωθεί. Δεν υπάρχει πλέον ενδογενής δυνατότητα εξόδου από την κρίση ενώ το διεθνές εμπόριο είναι σε κακή κατάσταση. Η μείωση του χρέους στον ιδιωτικό τομέα θα χρειαστεί χρόνο. Στην περίπτωση των κρατών αυτό θα γίνει σε ακόμη πιο μακροπρόθεσμο επίπεδο.”, επιμένει προτού καταλήξει “Ως εκ τούτου, δεν έχουμε βγει από την κρίση.” (Εφημερίδα Le Monde, 20.07.2013)
